Jan Fredrikze en ik ( Lieneke Jopse) zijn 11 december naar Alblasserdam geweest om deze regiobijeenkomst bij te wonen. We werden begroet en opgevangen door studenten die ons de weg wezen in Landvast. We kregen een naamplaatje en een tafelnummer voor de later op de middag te houden groepsgesprekken. Tevens stond de koffie/thee gereed.
De bijeenkomst werd geopend door Marlies Claasen met een lief gedichtje/liedje.
Als jij straks ouder bent, zal ik dan naar je luisteren?
Als jij straks ouder bent, zal ik dan bij je wachten?
Als u het liedje kent hoor ik graag hoe het verder gaat.
Mevrouw Claasen vertelde dat deze bijeenkomsten georganiseerd worden met het doel in gesprek te komen met elkaar en na te denken over verleden, heden en toekomst. Thema’s die hierbij aan de orde komen zijn o.a. zorg, wonen, sociaal contact. Ze vroeg ook verschillende mensen in de zaal naar de rede waarom ze hier waren. De tendens was toch wel om kennis op te doen of op de hoogte te blijven. Eén reactie was wel erg leuk. “Ik was toch al in dit gebouw”
Toen kwam er opeens een bulderende stem achter uit de zaal. “He, Pieter, zou jij je presentatie niet eens gaan geven? Maar eerst ben ik”. En er kwam een grote, zwarte vrouw naar voren, Jetty Mathurin. Zij nam d.m.v. sketches van alles op de korrel. Ik zal er u een paar van vertellen. Belangstellend keek ze de zaal rond” Willen jullie allemaal krachtig ouder worden? Waarom zie ik dan geen zwarte mensen? Willen die niet oud worden? AH! Daar zie ik er één”
Witte mensen hebben veel papier nodig. En ze trok een heleboel vellen papier tevoorschijn. De overheid wil praten over mensen die ouder worden. De overheid moet geholpen worden. Praten en het verstaan is een heel verschil. Ze deed een sjerp om waarop stond “Miss Communicatie”. Ze noemt zichzelf vrijwilligster in de bemoeizorg. Dit moet je nooit op eigen titel doen. Je moet een STICHTING in het leven roepen. Liefst met een hele moeilijke naam Dan begrijpt de overheid het pas! En zo kwam er van alles langs. Heel leuk.
Pieter Hilhorst, raadslid van de raad voor volksgezondheid en samenleving ( R.V.S.) en werkzaam voor het kenniscentrum Ben Sajet in Amsterdam. Dit is een kenniscentrum dat zich verdiept in m.n. de langdurige zorg.Ben Sajet was een arts die zich vlak na de tweede wereldoorlog inzette voor kwetsbare Amsterdammers.
De kernwaarden van zijn betoog waren:
*Wonen.
*Sociale contacten.
*Actief blijven
*Voeding
*Zorgen voor jezelf en elkaar.
Hierna gingen we uiteen voor de groepsgesprekken o.l.v. een gespreksleider(ster)
Het was in ons geval best intensief. We deelden ervaringen met elkaar en dachten na over de toekomst. Bij ons kwam vooral het bang zijn om je autonomie te verliezen naar voren. Verdriet om verbroken contacten m.n. van kinderen en familieleden. Het afhankelijk worden en om hulp moeten vragen.
Het was een leerzame, maar zeker ook een gezellige bijeenkomst.
Lieneke Jopse
